راهبرد سرافراز بیرون آمدن ازین برهه

هرچند که عمل گروه حکومتی از زمان آتش به اختیار شدن تا کنون برهم زدن موازنه های اجتماعی بوده است ولی گروه های مستقل و غیرتابع به افکار حکومتی نیز کم کاری کرده اند که الان دردشان را به شکل اعتراض و کوبیدن پا به زمین نشان می دهند.

قبل از شروع این مطلب لازم است ذکر کنم که همه ما از نوع بشر هستیم و در برابر خالق یکتا یکسان هستیم و نمی توانیم اظهار برتری بر دیگری به دلیل عقاید شخصی یا شکل ظاهری و یا ... بکنیم.

در اینجا گروه های مستقل و غیرتابع به افکار حکومتی را مردم می نامیم.

مردم در این 2-3 دهه گذشته آنقدر که به پوشاک،خوراک،سفر،مال اندوزی همت گماردند راجع کتاب خواندن و تبادل اندیشه در گروه های اجتماعی محلی و امثالهم تلاش نکردند بدین ترتیب شد که در حال حاضر که به دلیل تنگناهای اقتصادی،فشارهای گروه های فشار،بی تدبیرهای حکومتی و دولتی و تحریم های بین المللی نمی توانند معیشت و رفاه خود را تامین نمایند توانایی بیان آن به شکل قانونی و اصولی و منطقی و ابتکاری را نیز ندارند و حضور در کف خیابان را تنها راه حل مشکلات موجود می دانند که چنانچه ما تجربه قبلی انقلاب را نگاه کنیم با انقلاب سال 1357 براساس تجربه ای که امسال در سال 1401 همگی بدست آورده ایم به میزان 44 سال عقب افتادیم یعنی با یک حرکت غیرمنطقی خود را وارد ورطه ای کردیم که کار از دست یک خادم ملت مجرب به دست یک خادم ملت جدید که تازه کار و ناشی بود منتقل شد ولی بدبختانه این خادم جدید بعد از 44 سال دارد همان اعمال خادم ملت قبلی در عدم توجه به خواسته های مردم را پیش می گیرد و آنها را ناچیز می انگارد همان اشتباهی که شاه کرد!

براساس این تجارب،راهبرد سرافراز بیرون آمدن ازین برهه خطرناک،همراه کردن خانواده های افراد حکومتی با مردم می باشد تا از طریق سرپرست خانواده آنها به مسئولان ارشد نظام و در نهایت به حکومتی ها و رهبر انتقال داده شود که ما در این مشی که پیش گرفته اید زین پس همراه نخواهیم بود! و بدین ترتیب گروه دور حکومت کوچک می شود.

مشی فعلی حکومتی ها و مردم بدلیل فقدان این راهبرد، برادرکشی شده است که این سرانجام خوبی ندارد و در این حالت خون با خون پاسخ داده میشود که به مذاق خارج نشینان و خارجی ها خوش می آید و حیثیت ما در بعد اقتصادی که ارزش پول ملی مان می باشد از دست میرود که اصلا منطقی و اصولی نیست.

سیستم فکری حکومت نیز چون پیر و فرسوده و تک وجهی شده است نیز راهکاری ندارد جز سرکوب و حتی اگر راهکاری داشته باشد بدلیل اینکه وجه های آنها خراب شده است حرفشان خریداری نخواهد داشت!

اگر مشی به همین روالی که از سوی معترضین پیش گرفته شده است ادامه پیدا کند براساس روش های ابتکاری داخلی و شاید تزریقی خارجی باعث انقلاب رنگین بشود و بعید نیز بنظر نمی رسد!

بنابراین مردم بجای اینکه به بسیجی و سپاهی از در دشمنی وارد شوند لازم است از در تدبیر وارد شوند چون همه ما ایرانی هستیم و ایران را دوست داریم و عقل و منطق نیز می گوید اگر کسی نمی تواند بین ما طوری امور را اداره کند که اخوت ما حفظ شود، ایراد از بسیجی و سپاهی و مردم نیست و ایراد از دستگاه حکومت و عدالت است!

اطرافیان حکومت نیز می دانند چنانچه این وضعیت ادامه پیدا کند روزی خودشان یا نسب شان مبتلا به مشابه این وضعیت ناگوار می شوند که شایسته شان نیست تازه بدون طی مراحل قانونی و عادلانه که خودشان برای هم وطنانشان در اوایل انقلاب یا در چند سال گذشته پیاده کرده اند! یعنی اینکه آنها نیز مطمئنا متمایل به پیداشدن یک راهکار برای برون رفت از این وضعیت هستند و چه بهتر است که برد-برد باشد.

بنابراین با گل دادن با نامه منطقی دادن به بسیجی و سپاهی و دعوت کردن آنها به پیروی از اصول قانون اساسی اصول انسان دوستی، مراحل و شرایط منطقی در رژیم چنج را طی کردن یک روش مدنی می باشد و از نزاع و از دشنام دادن بایستی پرهیز شود.

رژیم فعلی پس از انقلاب سال 1357 اقدام به اعدام و سرکوب بازماندگان رژیم قبلی کرد و با مخالفان داخلی و خارجی اش تا کنون با شعار مرگ بر... و انگ زدن پیش رفته است و اگر قرار باشد این جنبش دهه 70-80 ها که از شهریور 1401 شروع شده است نیز همین رویه شعار مرگ بر... و کشتن هم وطن را طی کند پس چه فرفی بین مردم این زمان ، 44 سال پس از بی تمدنی سری قبل هست؟

هر چه بکاری همان را درو خواهی کرد،پس به بچه هامون یاد بدهیم که فحش و کشتن و انقلاب چیز خوبی نیست و راهکارش پیدا کردن تدبیر و همراه ساختن مخالف یا نادان با خودمان هست و نه حذف فیزیکی آن!

لازم است آنان که از روی عقل و منطق به وقایع می نگرند به اطرافیان خود توصیه کنند که کینه در دل نگیرند و بجای آن تدبیر را در دل بکارند و آنرا بپرورانند و به این نگاه کنند که آن کسی را که فحش می دهند یا زخمی می کنند یا می کشند برادر،خواهر ناتنی شان هست که پدرشان به آنها نگفته بوده است که او آن قوم و خویش خونی را دارد!